แนนซี่คิดว่า การที่นำงานศิลปะบางชิ้นมาใส๋กรอบ.หรือมาวางโชว์..ทำให้น้ำหวานรู้ว่า แนนซี่เห็นคุณค่างานศิลปะนั้นๆ อาจทำให้น้ำหวานเกิดความภาคภูมิใจ...และอยากจะทำให้ดียิ่งขึ้นในครั้งต่อไป.....
" หนูชอบทุกอย่างที่หนูทำเลยค่ะ..แม่ ใครมาขอซื้อ 500 หนูก็ไม่ขาย" น้ำหวานพูดด้วยความภาคภูมิใจในงานศิลปะของตัวเอง
"..งั้น ถ้ามีคนให้ 1,000...ขายมั๊ยลูก.....วันนี้ แม่ไปห้างสรรพสินค้า ที่แผนกของเล่น แม่เห็นตุ๊กตาบาร์บี้แบบใหม่ๆเยอะแยะเลยล่ะ....บาร์บี้ตอนเด็กที่ตัวเล็กๆก็มีด้วย " แนนซี่แกล้งพูดแหย่ลูก ....น้ำหวานฟังแล้ว ทำตาโต
"จริงเหรอแม่...อึม ...งั้น หนูขอคิดดูก่อนนะ " ...ฟังคำตอบแล้ว..แนนซี่เผลอหัวเราะเสียงดัง
" แม่ล้อเล่น....น้ำหวานรู้มั๊ย....ผลงานพวกนี้...มันอาจไม่มีค่า มีราคา แต่มันมีคุณค่าต่อจิตใจแม่มากนะ...เวลาผ่านไปทุกวัน...น้ำหวานของแม่ก็โตขึ้นทุกวัน....แต่แม่ยังได้เห็นน้ำหวานวัยอนุบาลอยู่ในกระดาษหรือศิลปะที่ลูกทำไว้ในวัยนั้นๆ.." แนนซี่พูดและยิ้มหวาน
"จริงด้วยแม่....หนูรู้สึกว่า เดี๋ยวนี้ หนูวาดรูปก็เป็นคนละแบบกับตอนเด็กๆแล้ว...งั้น....เท่าไหร่ หนูก็ไม่ขายแล้วจ้ะ แม่"...น้ำหวานกอดแนนซี่ และยิ้มอย่างมีความสุข ^_^
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น