"แม่ ...เดี๋ยวหนูทำที่คั่นหนังสือให้นะ..ดีมั๊ย...แม่จะได้จำได้ไงคะ"..น้ำหวานเสนอ เพราะรู้ว่า แนนซี่ขี้ลืม
"จ้า....เห็นไหมล่ะ มีลูกสาวก็ดีอย่างนี้แหละน๊า"... แนนซี่ชม
"ต้องลูกสาวที่วาดรูปได้ด้วยนะแม่ " น้ำหวานรีบชี้แจง
"ไม่จำเป็นหรอกจ้ะ...ลูกรู้มั๊ย ว่าลูกที่ตั้งใจทำอะไรให้พ่อแม่..อาจจะไม่ใช่การวาดรูปให้แต่ทำอย่างอื่นให้ หรือการได้ช่วยแบ่่งเบา เช่น ช่วยรดน้ำต้นไม้..ช่วยยกของ ...หรือเป็นเด็กดี แค่นี้ พ่อแม่ก็ชื่นใจและดีใจทั้งนั้น...เข้าใจมั๊ยจ๊ะ...ไม่เช่นนั้น คนที่วาดรูปไม่เป็น ก็เสียใจแย่เลย...เค้าสามารถทำให้พ่อแม่ชื่นใจด้วยวิธีอื่นได้..แทนการวาดรูป" แนนซี่อธิบายพร้อมทั้งยิ้มให้
"เข้าใจแล้วค่ะ...แม่ ......นี่.เดี๋ยวหนูจะตัดเป็นหัวน้องหมีแล้วจะทำให้น่ารักที่สุดเลย "
ในวันต่อๆมา...แนนซี่ได้รับที่คั่นหนังสือ หลากหลายแบบ ทั้งรูปเสื้อ ..หมี...แมว..และสี่เหลี่ยมผืนผ้าแบบที่คั่นหนังสือทั่วไป...
แนนซี่ชอบรูปหมีและเด็กหญิงที่จะมีลูกตาพลาสติกโผล่มาเวลาคั่น..ดูแปลกดี..และรูปแมวที่เมื่อผูกเชือกที่คอแล้ว.ดูน่ารัก..แถมมีหัวแมวโผล่ออกมาเวลาคั่น ..แลดูน่ารักไปอีกแบบ 
"แม่ว่า หนูทำที่คั่นหนังสือให้พ่อ...และปู่กับย่า แทนการ์ดอวยพรดีไหมคะ" น้ำหวานเสนอ
"โอ้...ดีมากๆเลย...ปู่กับย่า เป็นหนอนหนังสืออยู่แล้วนี่..คงจะชอบ.....ดีมากเลยจ้ะ "
ครอบครัวเรา ชอบอ่านหนังสือกันทุกคน...แต่จะต่างกันตรงประเภทหนังสือ..น้ำหวานชอบอ่านนิทานทั้งภาษาไทยและภาษาอังกฤษ...รวมถึงวรรณกรรมเด็ก..แนนซี่ชอบอ่านหนังสือจิตวิทยาเด็ก .....ศิลปะ รวมถึงหนังสือตกแต่งบ้าน....พ่อชอบอ่านประวัติศาสตร์...และการท่องเที่ยว
.....คุณย่าชอบอ่านหนังสือธรรมะ...นิทานภาษาอังกฤษ และหนังสือสอนทำอาหาร ส่วนคุณปู่จะอ่านหนังสือหลากหลายและเป็นคนที่มีหนังสือเยอะที่สุดในบ้าน.... ที่คั่นหนังสือของน้ำหวานจึงเป็นที่ถูกใจทุกคนในครอบครัวมาก...^_^
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น