...............เย็นวันศุกร์วันหนึ่งที่แนนซี่ไปรับน้ำหวานกลับจากโรงเรียน......ระหว่างทาง น้ำหวานร้องเพลงอย่างอารมณ์ดี...จนแนนซี่อดแปลกใจไม่ได้
"วันนี้ มีอะไรพิเศษหรือจ๊ะ...ลูก "
"วันนี้ ...หนูได้ความคิดใหม่บางอย่างค่ะแม่.เดี๋ยวแม่คอยดูผลงานของหนูนะคะ"
............................................................................................................................
ตอนนี้ น้ำหวานอยู่ป.4 แล้ว....ไม่ต้องตัวติดกับแนนซี่เหมือนตังเมแล้ว หลังจาก ดื่มนม พร้อมอาหารว่างเสร็จ......น้ำหวานก็ง่วนอยู่กับคอมพิวเตอร์...ซึ่งแนนซี่คาดว่า คงจะเล่นเกม...ส่วนแนนซี่กำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ที่สนาม..........
....น้ำหวาน ถือกระดาษสาม-สี่แผ่นวิ่งมาหาแนนซี่ด้วยความดีใจ..........................
"หนูทำได้..หนูทำได้แล้ว แม่..ดูนี่สิคะ......แม่คงจะชอบมันมากๆเลย...หนูรู้" น้ำหวานส่งกระดาษให้แนนซี่
" ลูกของแม่...เก่งจัง .......... เก่งเหมือนแม่เลยจ้ะ" ....แนนซี่ชมและหัวเราะ....
แนนซี่ ชอบผลงานของลูกมาก เพราะเป็นการวาดรูปโดยใช้คอมพิวเตอร์ โปรแกรม Paint ด้วยตัวลูกเอง....หลังจากที่แนนซี่เคยพาลูกใช้โปรแกรมนี้วาดรูปในวัยอนุบาล และช่วงป.2 ซึ่งผ่านมาปีกว่าแล้ว
" ฮ่าๆๆๆ....แม่ชมตัวเองอีกแล้ว"....น้ำหวานหัวเราะอย่างมีความสุข............
" หนู มีความสุขจังเลยค่ะ..แม่ ..ดีใจที่มีแม่เก่ง ....เก่งเหมือนหนูเลย"น้ำหวานหัวเราะเสียงดัง
" อ้าว....ลูกของแม่ก็หลงตัวเองเหมือนกัน" .....แนนซี่และน้ำหวาน หัวเราะพร้อมกันอย่างมีความสุข
แนนซี่เชื่อว่า การที่จะทำงานศิลปะออกมาได้ดี ต้องเกิดจากใจรัก รวมถึงพรสวรรค์ ที่ติดตัวมาและพรแสวงที่ต้องพยายามหาด้วยตัวเอง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น