เมื่ออยู่ในวัยประถม วันแม่กับวันพ่อ ไม่มีการวาดภาพแล้ว แต่โรงเรียนจัดให้มีการประกวดเรียงความเรื่องแม่ของฉัน และพ่อของฉัน...คุณครูในฝ่ายภาษาไทยทั้ง 6 ระดับชั้นจะช่วยกันคัดเลือกคนที่ได้ที่ 1 ในระดับประถม 1-6 มาเพียง 3 คน เพื่อออกไปอ่านเรียงความที่หน้าเสาธง
ในช่วงชั้นประถมปีที่ 3 น้ำหวานได้รับรางวัลชนะที่ 1 การประกวดเขียนเรียงความเรื่อง แม่ของฉัน ..น้ำหวานตื่นเต้นและดีใจมาก ที่ได้ออกไปอ่านหน้าเสาธงให้ทุกคนในโรงเรียนฟัง
ตอนนี้ น้ำหวานอยู่ประถมปีที่ 4 แล้ว ในวันพ่อ คุณครูก็ให้เขียนเรียงความเรื่องพ่อของฉันประกวดกันในระดับประถม 1-6 อีก ปรากฏว่า เรียงความของน้ำหวานได้รับรางวัลชนะที่1 ในวันพ่อปีนี้
นี่เป็นครั้งที่ 2 ที่น้ำหวานได้รับรางวัล แนนซี่ไม่รู้ว่า น้ำหวานจะได้รับรางวัล จึงไม่ได้ไปฟังการอ่านเรียงความที่หน้าเสาธง..ตอนเย็นเมื่อแนนซี่มาถึงโรงเรียนได้พบคุณครูประจำชั้นและคุณคูรชั้นอื่นๆ..คุณครูหลายท่านชมว่า..น้ำหวานมีศิลปะในการถ่ายทอดคำพูดในการเขียนเรียงความได้ดีมาก...ใช้ถ้อยคำน้อย..แต่เห็นภาพชัดเจน..ได้ใจความ....น้ำหวานฟังคุณครูชมแล้วยิ้มอย่างมีความสุข ^_^
แนนซี่คิดว่า การที่น้ำหวานสามารถเขียนเรียงความออกมาได้ดี คงเป็นเพราะนิสัยรักการอ่าน..ซี่งแนนซี่ได้พยายามหาหนังสือมาให้หัดอ่านตั้งแต่เด็ก...เริ่มด้วยที่แนนซี่อยากให้น้ำหวานเก่งศิลปะ จึงหานิทานภาพน่ารักๆ มาให้ดูและฝึกอ่านควบคู่กันไป... เมื่อน้ำหวานเริ่มชอบการอ่านหนังสือ แนนซี่ก็หาหนังสืออื่นๆมาให้อ่านเพิ่มเติม.. การได้อ่านหนังสือมากคงทำให้ซึมซับการใช้ภาษาในการเขียนหนังสือมาทีละน้อย
...คนที่เขียนเรียงความได้ดี น่าจะเป็นคนมีศิลปะการใช้ภาษาทางการเขียน ~*~
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น